Gedurende mijn verblijf in Zeist kwam ik op het idee om mijn auto te voorzien van een compressor met 3 tonige claxon. Dat was wettelijk toegestaan op voorwaarde dat de 3 tonen tegelijk zouden klinken. Huisgenoot Joost V. werkte in die tijd als sergeant op de militaire basis in Soesterberg en bood aan om de claxon daar in de werkplaats te gaan installeren. Daar was alle gereedschap voorhanden. Bij de basis aangekomen moesten we bij ingang stoppen voor een slagboom. Joost had zijn uniform aan en wilde zich kennelijk even manifesteren. Om indruk op mij te maken schreeuwde hij tegen de militair die naast de slagboom stond dat hij rechtop moest gaan staan en dat hij moest salueren. De jongen schrok en deed wat Joost van hem verlangde. Bij de werkplaats aangekomen begon hij iemand te commanderen dat hij de door mij meegenomen compressor en hoorns moest gaan inbouwen. We kwamen daarbij op het idee om verborgen onder de vloermat een schakelaar in te bouwen waarmee we de tonen afzonderlijk konden laten klinken.
Toen ik in 1976 een keer onderweg was van Harmelen naar een morsecursus in Utrecht reden ter hoogte van Vleuten 3 fietsers zonder verlichting naast elkaar op de grote weg. Ik duwde op de claxon en schrok ervan dat de tonen van mijn claxon afzonderlijk klonken. De auto was een paar dagen van te voren voor een beurt in de garage geweest en kennelijk was men op de onder de vloermat verborgen schakelaar gaan staan. Toen ik de fietsers gepasseerd was dook vanuit het donker een politieagent met een stopbord voor me op.
Ik werd aan de kant gedirigeerd en mij werd verzocht om de motorkap open te maken. “Dat is hem, pak het gereedschap maar” zei de agent. Zijn collega kwam aanlopen met een moersleutel en ging daar mee aan de slag. Ik kon hem er nog net op tijd op wijzen dat hij de verkeerde moer aan het losdraaien was. Het had niet veel gescheeld of hij had mijn dynamo losgedraaid. Ik protesteerde tegen het feit dat hij in het donker aan mijn auto ging sleutelen en vroeg ik de demontage niet door een garage mocht laten doen. De agent gaf geen antwoord en ging gewoon verder. Zijn collega schreef ondertussen een bekeuring uit. Toen hij me die overhandigde vroeg ik of ik een beslagname bewijs van de claxon mocht hebben. Dat werd botweg geweigerd. Ik was daar dermate pissig over dat ik besloot om de zaak voor de rechter te laten komen. Dat koste me een vrije dag, maar dat had ik er voor over. Bij de Rechtbank aangekomen kreeg ik het gevoel een crimineel te zijn. Ik werd lijfelijk gefouilleerd en men was er niet al te vriendelijk. Tijdens de zitting heb ik geprotesteerd tegen het feit dat men ondeskundig aan het werk was geweest aan mijn auto en dat de agenten geen inbeslagname bewijs wilden afgeven. Het antwoord van de rechter was dat ik niet moeilijk moest gaan doen. Hij vervolgde met de vraag of ik nog iets anders te melden had. Op dat moment kreeg ik het idee om de compressor terug te vragen. Ik hield hiervoor een pleidooi met als kernpunt dat ik vond dat de in beslag genomen installatie uit 2 aparte componenten bestond: één compressor en 3 hoorns waar lucht door geblazen wordt. Ik legde uit dat ik de compressor ook gebruikte voor mijn opblaasboot op te pompen. Die had ik weliswaar niet, maar dat wist de rechter niet. Op dat moment maakte de rechter de fout door met me in discussie te gaan. Hij vertelde mij dat hij ook eens geprobeerd had om een boot van zijn kinderen met een compressor op te pompen en dat hem dat niet was gelukt. Ik pareerde dat door op te merken dat dit aan zijn compressor dan wel zijn onhandigheid zou kunnen liggen, maar dat het mij wel lukte om mijn boot hiermee op te pompen.
Hij dacht even na en kwam tot de uitspraak dat ik de compressor terug zou krijgen maar dat de geldboete gehandhaafd werd. De compressor heb ik 30 jaar later naar het milieupark gebracht en in de container met oud ijzer gedeponeerd.
Klik hier om door te gaan naar de volgende pagina
Klik hier om terug te keren naar de inhoudsopgave
