Tijdens mijn periode als hoofd van het Centraal Archief van DSM stelde mijn toenmalige baas tijdens een loopbaangesprek voor dat ik een managementcursus zou moeten gaan volgen. Ik vroeg hem wat de achterliggende gedachte daar voor was. Ik vond dat ik inmiddels jarenlang een managementfunktie uitoefende, waarbij ik altijd een goede beoordeling had gehad. “Als ik het nu niet kan, dan zal ik het ook nooit meer leren, ook niet door het volgens van een cursus”, was mijn antwoord. Op mijn vraag op welke onderdelen ik dan nog zou moeten bijleren, had hij geen antwoord. Zijn enige motivatie was dat hij jaarlijks een bedrag aan cursuskosten voor mij in de begroting opnam en dat de laatste jaren nog nooit een cent was voor mij was uitgegeven aan cursussen. Hij was bang dat daar vragen over gesteld zouden worden door zijn baas. Hij vroeg mij of ik na wilde gaan denken over welke cursus ik zou willen gaan volgen. Na een aantal weken herinnerde hij mij aan zijn vraag. Ik gaf aan dat ik zelf geen enkele behoefte had aan een managementcursus en dat ik liever een vakinhoudlijke cursus zou willen gaan volgen. Als hij vond dat ik een managementcursus zou moeten volgen, dan moest hij ook maar bepalen welke cursus dat moest gaan worden. Na een paar dagn belde hij mij met de mededeling dat hij een cursus gekozen had. Het moest een cursus Verandermanagent gaan worden bij het instituut Schouten en Nelissen. De cursus bestond uit 3 keer 3 dagen, met als cursuslokatie Hilton Royal Park hotel in Soestduinen.
Cursuskosten € 11.000 exclusief hotel-, reis- en verblijfkosten. Achterafgezien weggegooid geld.
De eerste cursusdag was 6 mei 2002. Om mijn tijd zo goed mogelijk te benutten plande ik die dag een afspraak bij Sara Lee, Vleutensevaart 100 in Utrecht om 14:00 uur en een afspraak op het Mediapark in Hilversum om 17:00 uur. Vanuit Hilversum zou ik dan doorreizen naar mijn hotel in Soestduinen waar de dag erna de cursus zou plaatsvinden. Omdat de afspraak bij Sara Lee flink uitliep belde ik mijn contactpersoon op het Mediapark om te vragen of het een probleem was dat ik wat later zou komen. Geen probleem zei die, ik wacht wel tot je er bent. Toen ik in de auto zat en merkte dat het erg druk op de weg was, heb ik nog eens teruggebeld. Mijn vermoeden dat ik bij benadering 1 uur onderweg zou zijn, werd bevestigd. Dat zou betekenen dat ik pas rond 18:00 uur in Hilversum zou zijn. Geen probleem zei mijn contactpersoon, ik heb toch al gezegd dat ik wil wachten. Het leek me echter beter om de afspraak te laten vervallen en een nieuwe afspraak te maken. Dan zouden we op ons gemak kunnen praten. Zo werd besloten en ik reed dus door richting Soestduinen, waar ik rond 17:50 uur in het Hilton hotel aankwam. Bij hotelovernachtingen heb ik de vreemde gewoonte om bij aankomst eerst de teleivie aan te zetten. Dat deed ik hier dus ook om me vervolgens te gaan douchen. In de badkamer van het hotel zat een luidspreker die het televisiegeluid afspeelde. Dat vond ik best wel luxe. Tijdens het douchen hoorde ik dat het journaal op de televisie was. Ik probeerde het nieuws te volgen maar door het geluid van de douche kon ik het niet goed verstaan. Tijdens het afdrogen kreeg ik de indruk dat er iets schokkends was gebeurd. Ik liep dan ook in mijn onderbroek naar de kamer waar de TV stond. Op dat moment hoorde ik dat Pim Fortuyn was vermoord op het Mediapark in Hilversum. Het exacte tijdstip van de moord was 18:05 uur. Ik realiseerde me op dat moment dat als ik was doorgereden de kans groot was geweest dat ik ooggetuige was geweest. Dit vooral omdat de plaats delict recht voor de ingangsdeur was, waar ik naar binnen had moeten gaan. Mijn contactpersoon bij Beeld en Geluid waar ik de afspraak mee had en die ooggetuige is geweest van de moord, bevestigde dat de kans heel groot was geweest dat ik rond het fatale tijdstip bij hem zou zijn aangekomen.
Klik hier voor de volgende pagina
Klik hier om terug te keren naar de inhoudsopgave
