Op 11 mei 1966 werd in het Heizelstadion in Brussel de Europa Cup 1 finale gespeeld tussen Real Madrid en Partizan Belgrado. May Thomas, de toenmalige vriend van mijn zus Marian, stelde aan mijn vader voor om er naar toe te gaan. Er vertrok een bus vanuit van uit Heerlen, die rechtstreeks naar Brussel zou rijden. Onderweg kwam de reisleider met de mededeling dat de mogelijkheid bestond om op de uitslag te wedden. Mijn vader vond dat we maar een gokje moesten wagen en betaalde de inzet voor mij. Ik gokte op 2-1 voor Real Madrid met een ruststand van 0-0. In het stadion aangekomen was ik onder de indruk van de afmetingen en het aantal toeschouwers. Volgens de stadionspeaker waren er 55.000 mensen in het stadion. Naast mij stonden 2 Marokkanen. Om indruk te maken op mijn vader probeerde ik met mij beste ULO Frans een praatje te maken. De Marokkanen waren echter niet echt geïnteresseerd in een gesprek. Ik herinner me dat ik bij een redding van de Spaanse keeper heel enthousiast “avec le poing” (met de vuist) riep, in de hoop dat mijn vader hiervan onder de indruk zou zijn.
De wedstrijd eindigde inderdaad in 2-1 voor Real Madrid. Tot mijn teleurstelling was ik niet de enige die de uitslag goed voorspeld had. Er was nog een man die zowel de rust- als de eindstand goed had voorspeld. De reisleider stelde 2 opties voor: delen of loten. Ik koos voor delen, want de helft van de prijs vond ik al hoog genoeg. Ik weet het exacte bedrag niet meer, maar ik denk dat het bedrag rond de 60 gulden lag. In die tijd voor mij een kapitaal. Ik baalde dan ook gigantisch toen besloten werd om te loten. Ik zag het al helemaal voor me: de prijs zou op de valreep aan mijn neus voorbij gaan. Er moest een getal worden geraden onder de 10. Ik koos voor 7, en laat daar nu de prijs opvallen. Ik was de koning te rijk.
Alvorens we in de bus stapten deed zich nog een komisch voorval voor. Mijn vader besloot als aandenken een wimpel met de namen van de finalisten voor mij te kopen. Hij moest hiervoor aansluiten aan een lange rij met mensen, die zich voetje voor voetje richting kraampje bewoog. Eindelijk bij de verkoopster aangekomen kwam mijn vader tot de ontdekking dat de verkoopster uitsluitend Frans sprak. Ik stond op een afstandje toe te kijken en zag dat mijn vader zich hevig opwond. Het gebaarde met armen en benen dat er iets niet klopte. De verkoopster was daar niet van gediend en maakte al scheldend het gebaar dat hij moest oprotten. Eenmaal terug uit de rij, begon mijn vader te lachen. Ik snapte er helemaal niets meer van. Toen ik vroeg wat er aan de hand was, vertelde hij dat de vrouw hem veel te veel geld terug had gegeven. Op het moment dat hij haar dit duidelijk wilde maken, werd de vrouw kwaad. Naast mijn loterij winst, bleek mijn vader ook een financiële meevaller te hebben gehad.
Klik hier voor de volgende pagina
Klik hier om terug te keren naar de inhoudsopgave
